کوچه سار شب

سلام،

در واپسین شب‌های غبارآلود مهر صمیمانه ترین و بهترین آرزوها را تقدیم حضورتان می‌کنم. اینک شعری زیبا از جناب هوشنگ ابتهاج (سایه) را تقدیم می‌کنم که شاید زبان حال کسانی باشد که در چنین شبهایی، یکه و تنهایند. این شعر را استاد شجریان در مایه دشتی اجرا کرده‌اند و آهنگساز آن نیز آقای شهبازیان بوده‌اند. این اثر ابتدا در برنامه رادیویی برگ سبز ۲۱۶ اجرا شد و  در سال‌های اخیر، در آلبوم جام تهی  نیز عرضه گردید.

در این سرای بی‌کسی، کسی به در نمی‌زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی‌زند

یکی ز شب گرفتگان، چراغ بر نمی‌کند

کسی به کوچه‌سار شب، در سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظار این غبار بی‌سوار

دریغ کز شبی چنین، سپیده سر نمی‌زند

گذرگهی است پر ستم که اندرو به غیر غم

یکی صدای آشنا به رهگذر نمی‌زند

دل خراب من دگر خرابتر نمی شود

که خنجر غمت از این خرابتر نمی‌زند  **

چه چشم پاسخ است از این دریچه‌های بسته‌ات

برو که هیچکس ندا به گوش کر نمی‌زند

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم سزاست

اگر نه بر درخت تر، کسی تبر نمی‌زند

** این بیت در آواز نیامده است.

ترسا

پرسیدم از آن نگارک ترسایی

خواهم که به خانه‌ام تو بی ترس آیی

گه چشم ترم به آستین، خشک کنی

گه بر لب خشک من، لب تر، سایی

رباعیات خیام

سلام،

سالها پیش از این، به کوشش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، و با همکاری آقای فریدون شهبازیان به عنوان آهنگساز و آقای احمد شاملو به عنوان دکلمه خوان، آلبومی با صدای استاد شجریان در ابوعطا اجرا و به بازار عرضه شد که نام آن را رباعیات خیام گذاردند. اینک آثار آوازی این آلبوم را که مشتمل بر ۶ رباعی از حکیم عمر خیام است، تقدیم می‌کنم:

ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست

بی باده گلرنگ نمی‌شاید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزه خاک ما تماشاگه کیست

می نوش که عمر جاودانی اینست

خود حاصلت از دور جوانی اینست

هنگام گل و مل است و یاران سرمست

خوش باش دمی که زندگانی اینست

هنگام سپیده‌دم، خروس سحری

دانی که چرا همی کند نوحه‌گری

یعنی که نمودند در آیینه صبح

کز عمر، شبی گذشت و تو بی‌خبری

این قافله عمر، عجب می‌گذرد

دریاب دمی که با طرب می‌گذرد

ساقی! غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این ره دور را رسیدن بودی

یا از پس صد هزار سال از دل خاک

چون سبزه، امید بر دمیدن بودی

از من رمقی به سعی ساقی مانده‌است

از صحبت خلق، بی‌وفایی مانده‌است

از باده نوشین قدحی بیش نماند

از عمر ندانم که چه باقی مانده‌است