عیش مدام

سلام بر دوستان و همراهان

غزلی معروف از لسان الغیب که در زمزمه‌های بسیاری از خوانندگان ما شنیده می‌شود را جناب شجریان نیز در جمله آثار خود دارد. اما دریغ که علی رغم اجرای مکرر آن با همنوازی بزرگان موسیقی کشور، جزو آثار رسمی ایشان به شمار نمی‌آید. این غزل یک بار در ماهور اجرا شده و تار استاد محمدرضا لطفی و نی استاد محمد موسوی آن را همراهی کرده و باری دیگر در اسفند 1362 در بیات زند اجرا شده و تار استاد فرهنگ شریف و تمبک شادروان جهانگیر ملک همراه آن بوده است. ظاهرا هر دو اجرا نیز خصوصی هستند و دستیابی به فایل آن بسیار دشوار بود:

عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کام است الحمد للله

ای بخت سرکش تنگش به بر کش

گه جام زرکش، گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند

پیران جاهل، شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه

از فعل عابد، استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت

چشمی و صد نم، جانی و صد آه

کافر مبیناد این غم که دیده است

از قامتت سرو از عارضت ماه **

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه، ورد سحرگاه

**این بیت در آوازها نیامده است.