دل دردمند سعدی

سلام،

مدتی است که از حضرت سعدی ننوشته‌ام. امروز را به غزل حضرتش اختصاص می دهم که آقای شجریان آن را در دستگاه ماهور و در کنسرت آمریکا در سال ۱۳۶۹ اجرا کرده است. این اجرا در آلبوم سرو چمان عرضه شده است.

نه طریق دوستان است و نه شرط مهربانی

که به دوستان یکدل، سر دست برفشانی

دلم از تو چون نرنجد که به وهم در نگنجد

که جواب تلخ گویی تو بدین شکر دهانی

نفسی بیا و بنشین، سخنی بگو و بشنو

که ز تشنگی بمردم، بر آب زندگانی

غم دل به کس نگویم که بگفت رنگ رویم

تو به صورتم نگه کن که سرایرم بدانی  **

عجبت نیاید از من، سخنان سوزناکم

عجب است اگر نسوزم چو بر آتشم نشانی

نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم

همه بر سر زبانند و تو در میان جانی

دل عارفان ببردند و قرار پارسایان

همه شاهدان به صورت، تو به صورت و معانی

اگرت به هر که دنیا بدهند، حیف باشد

اگرت به هر چه عقبا بخرند، رایگانی  **

تو نظیر من ببینی و بدیل من بگیری

عوض تو، من نیابم که به هیچ کس نمانی  **

نه عجب، کمال حسنت که به صد زبان بگویم

که هنوز پیش ذکرت، خجلم ز بی زبانی  **

مزن ای عدو به تیرم که بدین قدر نمیرم

خبرش بگو که جانم بدهم، به مژدگانی

مده ای رفیق، پندم که به کار در نبندم

تو میان ما ندانی که چه می‌رود نهانی

بت من چه جای لیلی که بریخت خون مجنون

اگر این قمر ببینی، دگر آن سمر نخوانی  **

دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد

نه به وصل می‌رسانی، نه به قتل می‌رهانی

** این ابیات در آواز نیامده است.