خاک ره عشق

سلام،

دوستان گرانمایه، کم و بیش می‌دانند که در دستگاههای موسیقی ایرانی، آواز افشاری متاثر کننده و دردناک است و حکایت از حرمان و اندوه درونی دارد. نوا سرایان معمولا برای بیان بی‌وفایی یار، گلایه از کج مداری روزگار، و موضوعات یاس آور از این دستگاه بهره می برند. و چون طنین حزینی دارد، توصیه می‌شود در بامدادان و یا اوان شادی از نواختن آن اجتناب شود و برعکس در شباهنگام و اوان غم و عزا از این نوا استفاده برده شود.

شاید برخی عزیزان، برنامه گلهای تازه ۷۵ را شنیده باشند که در آن جناب شجریان شعری از حضرت مولانا جلال‌الدین محمد بلخی را در دستگاه افشاری با همنوازی ویولن مرحوم بدیعی و تار استاد جلیل شهناز اجرا کرده‌اند. اینک این شعر تقدیم محضر شما:

همه خفتند و من دلشده را خواب نبرد

همه شب، دیده من بر فلک، استاره شمرد

خوابم از دیده چنان رفت که هرگز ناید

خواب من، زهر فراق تو بنوشید و بمرد

چه شود گر ز ملاقات، دوایی سازی

خسته‌ای را که دل و دیده به دست تو سپرد

نه، به یک بار نشاید در احسان بستن

ساقی ار می ندهی، کم ز یکی جرعه درد  **

همه انواع خوشی، حق به یکی حجره نهاد

هیچ کس بی تو در آن حجره، ره راست نبرد  **

گر شدم خاک ره عشق، مرا خرد مبین

آن که کوبد در وصل تو، کجا باشد خرد 

آستینم ز گهرهای نهانی بردار

آستینی که بسی اشک ازین دیده سترد  **

شحنه عشق، چو افشرد کسی را شب تار

ماهت اندر بر سیمینش به رحمت بفشرد  **

دل آواره اگر از کرمت باز آید

قصه شب بود و قرص مه و اشتر و کرد  **

این جمادات ز آغاز، نه آبی بودند

سردسیر است جهان، آمد و یک یک بفسرد  **

خون ما در تن ما آب حیاتست و خوش است

چون برون آید از جای، ببینش همه ارد

هله جز مشک سر زلف دلارام مگوی

که چنین بوی خوشش، باد صبا می‌آورد

** این ابیات در آواز نیامده است.