کمند شوق

سلام، اوقاتتان به خیر باد و شادکامی

اجازه دهید امروز شعری از جناب فروغی بسطامی را تقدیم کنم که استاد شجریان آن را سال‌ها پیش در برنامه گلهای تازه 151 اجرا و در چهارگاه زمزمه کرده است:

چه خلاف سر زد از ما که در سرای بستی

بر دشمنان نشستی، دل دوستان شکستی

سر شانه را شکستم به بهانه تطاول

که به حلقه حلقه زلفت نکند دراز دستی

ز تو خواهش غرامت نکند تنی که کشتی

ز تو آرزوی مرهم نکند دلی که خستی

کسی از خرابه دل، نگرفته باج هرگز

تو بر آن خراج بستی و به سلطنت نشستی **

به قلمرو محبت در خانه‌ای نرفتی

که به پاکیش نرفتی و به سختیش نبستی **

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم

ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی

ز طواف کعبه بگذر تو که حق نمی‌شناسی

به در کنشت منشین تو که بت نمی‌پرستی **

تو که ترک سر نگفتی ز پی‌اش چگونه رفتی

تو که نقد جان نداری ز غمش چگونه رستی **

اگرت هوای تاج است، ببوس خاک پایش

که بدین مقام عالی نرسی مگر ز پستی **

مگر از دهان ساقی مددی رسد وگرنه

کس از این شراب باقی نرسد به هیچ مستی **

مگر از عذار سر زد خط آن پسر، فروغی

که به صد هزار تندی ز کمند شوق جستی **

** این ابیات در آواز نیامده است.